Öpücük

Işıklar,yüksek ses,ter kokusu,sürekli kıpırdayan bedenler,alkol.ve senin yoklugunun yerini dolduran beynime kazidigin duşuncelerin.kimse degerli degil yada herkes fesat düşünür gibi.yüzüne karşi söyleme cesaretini hiç buladim ama insan herkesi kendisi gibi düşünürmuş.belkide o yuzdendir benim her seyi herkesle paylasmam.ya da benim hakkimda ne dusunduklerini umursamadigimdan mi? İyi ya da kötü ben benim.elimden bu kadari geliyor senin istedigin gibi olabilmem icin.bu kadar uzak tutabiliyorum kendimi insanlardan.tamam bu gün kırdım seni.ama dogru olan bu degil mi? Daha ne kadar surdurebiliriz ki bu çürümuş ilişkiyi? Ne kadar avutabilirim kendimi boş cümlelerinle ve daha kaç defa diyebilirim kendime 'bu tekrardan aşık olucagim öpücük olcak'diye.yok bunu kendime yaparim ama sana yapamam.çünku kendimi uzmekte sevindirmekte benim elimde ama seni üzsem bile sevindiremiyorum.hiç bi zaman istedigin kadın olamiycam üzgunum.çünkü sen benim bedenimde hayal ettigin kisilige sahip olan kizi seviyosun.beni degil.ve dört gözle bekliyosun degismemi.senin istedigin gibi davranabilcegimi dusunsemde 'senin için' bi sure sonra bagirmak istiyorum bu ben degilim diye.hayir hayir ben çocuk dogurmak istemiyorum.başka bi erkegin çocugu kadar sevcegi biri olmak istiyorum.yada yemek yapmak istemiyorum.başka bi erkekle yemek yapip mum isiginda yemek istiyorum.ama bu başka erkek hiç bi zaman sen olamazsin.çunku ben senin için 'benligimi' degiştirmeye calisirken sen o saçma sapan kiskançligini azaltmak isteme -sadece isteme-zahmetine bile katlanmiyosun.